DEN HAAG – Portret Prinses Máxima in Paleis Noordeinde in Den Haag
Een paar dagen geleden ruimde ik wat tijdschriften op en kwam ik in een oud Lof-magazine een interview met Koningin Máxima tegen. Het begon met het omschrijven van de situatie: Máxima kwam net van een afspraak met de Franse president en had geen tijd gehad om zich om te kleden voor het interview, daardoor liep ze wat overdressed rond in haar eigen huis.
Oftewel: ze rende van de ene werkafspraak naar de andere. En toen was daar ineens dat zinnetje: “Prinses Ariane is gevallen op haar knie. Máxima kust en troost haar dochter, waarop die de kamer weer opgewekt verlaat.”
Nu is het koningshuis natuurlijk niet te vergelijken met gewone burgers en kan een koningin zich andere dingen permitteren dan jij en ik. Toch vind ik het interessant dat je wel mensen hoort morren over bijvoorbeeld de toelage van het koningspaar, maar dat je nauwelijks negatieve geluiden hoort over de combinatie werk en kinderen waar Máxima voor kiest.
In Nederland zijn maar weinig vrouwen die fulltime blijven werken na de geboorte van hun eerste kind (zo’n 10% om precies te zijn). Dat kun je goed of slecht vinden, feit blijft dat de algemene opinie in Nederland over die combinatie niet erg positief is. Thuisblijvende mannen vinden we watjes en als beide ouders fulltime blijven werken, vraagt de omgeving zich af hardop af waarom je aan kinderen begint als je ze toch nauwelijks ziet.
Ik kan niet in de koninklijke agenda kijken, maar ik denk dat we Máxima kunnen beschouwen als een fulltime werkende moeder (naast een fulltime werkende vader). En ik vermoed dat dit grotendeels haar eigen keuze is. Als “vrouw van” heeft ze minder verplichtingen dan het staatshoofd zelf lijkt me. Het interessante bij haar is, dat haar imago als moeder niet lijkt te lijden onder deze keuze. Sterker nog, in de media wordt Máxima’s moederrol sterk benadrukt.
Veel werkende vrouwen – ook de parttimers, want dat zijn de meesten – worstelen regelmatig met de vraag hoeveel privé ze laten zien in hun werk. Waar ligt de grens tussen “een prettige persoonlijke touch” en “onprofessioneel overkomen”?
Ik stel voor dat we voor het beantwoorden van die vraag met z’n allen Máxima een tijdje in de gaten houden. Want haar – uiteraard zorgvuldig geregisseerde – imago is zowel zakelijk als persoonlijk, zonder dat het één het ander afzwakt. Het versterkt elkaar juist. De zakelijke harde werkster wordt zachter als ze de knie van haar kind kust. De moeder die zich inzet voor financiële bewustwording van kinderen nemen we serieuzer, omdat ze zelf in die sector werkt.
In de juiste dosering is de combinatie van beiden heel krachtig. Al blijft het altijd een opgave. En moet ik bijvoorbeeld toegeven dat een stukje bedenken terwijl je kinderen aan het kibbelen zijn, toch vooral nadelen heeft…
